خور دانه پیم لباس عروس له ور کردیده
تنیا و بیکس هیشتیدمه جه و ای شهره چیده
امشو چند شوه حالم خراوه دردم کاریه
دوای دردگم دوس عزیزم گریه و زاریه
سر ولم شیویاس بی تو زندگیم شین و واویلا
چوم پر و اشک هاوار ای خدا دوس ولم توریا
کاشکی باتیای و چاوله خوت اشکم بیونیای
جو جارجاران دوس عزیزم ارام بخنیای
جوانی کوچ کرد له عمرو گیانم
پیری هات نیشته پوسو سوقانم
هناو سه‌‌‌نگ سه‌گین په‌لو پوم رزیا
کس ارار نه‌من خدا له‌ی دونیایی گه‌وره
دل و جان بردی
اما نشدی یارم!
با ما بودی
بی ما رفتی…
چون بوی گل به کجا رفتی؟
تنها ماندم، تنها رفتی
چون کاروان رود
فغانم از زمین بر آسمان رود!
دور از یارم
خون میبارم
فتادم از پا به ناتوانی
اسیر عشقم چنان که دانی…
رهائی از غم نمیتوانم!
تو چاره ای کن
که میتوانی…
گر ز دل برآرم آهی
آتش از دلم خیزد!
چون ستاره از مژگانم
اشک آتشین ریزد…
چون کاروان رود فغانم از زمین بر آسمان رود
در این دنیا تک و تنها شدم من گیاهی در دل صحرا شدم من
چو مجنونی که از مردم گریزد شتابان در پی لیلا شدم من
چه بی اثر می خندم چه بی ثمر می گریم
به ناگاهی چرا رسوا شدم من چرا عاشق چرا شیدا شدم من
